Een nieuwe film
In een nieuwe film neemt Berlinde De Bruyckere ons mee in haar denkwereld. Ze gidst ons in haar eigen woorden en beelden doorheen haar artistiek referentiekader en werkproces. We zien en horen hoe in haar hoofd alles met elkaar verbonden is: heden en verleden, recente en vroege werken, inspiratie en kunstwerk, kunst en maatschappij.
Focus op twee sculpturen
Haar kunstwerken maken dus deel uit van een complex systeem van connecties, betekenissen, intenties en keuzes. Ze zijn het resultaat van een proces, maar vaak blijft dit voor de toeschouwer verborgen. De Bruyckere nodigt ons hier uit om naar dit proces te kijken en deelt met ons haar zoektocht als kunstenaar. In de film gaat ze specifiek in op het ontstaan, de verwevenheid, de context en de actuele relevantie van twee monumentale sculpturen die speciaal voor deze gelegenheid in het Middelheimmuseum te zien zijn. Het ene werk werd voor haar solotentoonstelling in 1995 gecreëerd voor het Braempaviljoen en is daar nu opnieuw geïnstalleerd. Het andere (uit 1993) is recent door het museum verworven en wordt nu voor het eerst in het kunstpark getoond. Beide hebben dezelfde titel als de tentoonstelling in 1995: Onschuld kan een hel zijn.
"Het feit dat ik in mijn hoofd laat kijken, dat vind ik spannend."
Berlinde De Bruyckere, 2020
Verschillend maar toch verbonden
Deze twee kunstwerken zien er totaal verschillend uit, ze werden niet samen gemaakt en ze werden ook nooit eerder samen getoond. Toch zijn ze op meer dan één manier met elkaar verwant: door hun titel, door het verenigen van onschuld en geweld, door thema’s als vergankelijkheid en lijden, en door een tijdloze en tegelijk actuele commentaar op mens en maatschappij. Ook het feit dat ze beide de kiemen dragen van recent werk van De Bruyckere, verbindt hen met elkaar en met vandaag.
